Tomasz Siwiec

„Nasz niepoprawny politycznie autor zabiera nas bowiem tam, gdzie nigdy nie chcielibyśmy się znaleźć, czyli do sypialni „najważniejszej” osoby w państwie i zmusza nas byśmy oglądali rzeczy, o których nawet 100 lat agresywnej terapii nie pomoże nam zapomnieć. Wbrew temu czego moglibyśmy się spodziewać, tym razem nie jest krwawo i flaki nie przyklejają się do ścian. Obrzydza nas coś zupełnie innego. Jako czytelnik czuję się wręcz sponiewierana. To był gwałt na mojej wyobraźni i aż mnie trzepie na samo wspomnienie jednego konkretnego obrazu, który pojawił się w mojej głowie!”